Jest to jeden z elementów systemu biernego bezpieczeństwa jaki możemy znaleźć w każdym obecnie produkowanym samochodzie. Pierwsze projekty powstały w latach czterdziestych XX w. za sprawą głównie Mercedesa a ich założeniem było umiejętność pochłaniania energii uderzenia podczas kolizji samochodu.

W 1951 roku pojawił się pierwszy udany projekt, który został opatentowany w tym samym roku. Potem za przykładem Mercedesa poszli pozostali producenci motoryzacyjni.

Strefa kontrolowanego zgniotu jest tak opracowana aby pochłaniała jak największą ilość energii kinetycznej podczas kolizji. Pod wpływem odkształceń spowodowanych uderzeniem, karoseria się odkształca przez co siła uderzenia jest do pewnego stopnia tłumiona. Oczywiście nie cała impet uderzenia zatrzyma się w tej strefie. Reszta energii jest równomiernie rozprowadzana poprzez węzły szkieletu karoserii i przekazana dalej na inne jej części.
Taka sama zasada działania obowiązuje zarówno z przodu pojazdu jak i z tyłu. Starano się tak opracować projekt aby klatka kabiny pozostała możliwie nienaruszona i aby można było otworzyć drzwi. Z praktyki widać jednak, że takie rozwiązania działają do pewnego stopnia i nie zapewniają aż tak skutecznej ochrony przy bardzo dużych prędkościach. Gabaryty samochodu są z góry określone a i materiały użyte produkcji muszą być przede wszystkim lekkie aby odchudzić całą konstrukcję zapewniając lepsze osiągi. Kluczem jest kompromis pomiędzy osiągami i bezpieczeństwem.

Boczne strefy zdecydowanie się różnią gdyż strefa zgniotu jest ograniczona przez grubość drzwi. W takim przypadku najlepiej sprawdza się montowanie wzmocnień bocznych pod postacią metalowych belek. Ich zadaniem jest przenieść większą cześć uderzenia na słupki drzwiowe, które w momencie uderzenia wyginają się do wewnątrz a pozostała energia jest rozproszona na układ szkieletowy ramy.

System SIPS (z ang. Side Impact Protecion System) czyli system zabezpieczenia w uderzeniach bocznych opracowany i opatentowany przez Volvo. Jest to oczywiście układ biernego bezpieczeństwa specjalnie wyliczony przez komputery aby węzły oraz drogi przenoszenia sił w trakcie kolizji bocznej był maksymalnie skuteczne i aby w mniejszym stopniu powodowały odkształcenia karoserii. Dzieje się to dlatego, że siła uderzenia jest rozprowadzana na cały szkielet a nie jak to się ma w standardowym zabezpieczeniu, tylko w miejscu uderzenia i jego obrębie. System SIPS po raz pierwszy w roku 1991 w modelu Volvo 850. Współdziałał z bocznymi poduszkami.